مهندس محمّدحسین جهانبخش(استاندارِ معزّز) و مهندس علی باقری(شهردارِ محبوب خضری دشت بیاض)
دو مردِ بزرگِ شهر آرزوها
که سالهای زیادی از عمرشون رو وقفِ خضری دشت بیاض کردن . . .
بدونِ هیچگونه چشمداشتی و هیچگونه توقّعی ؛
روز و روزگارتون ، لبریز از نگاهِ مهربانِ خداوند .
خضری دشت بیاض،شهر آرزوهایم
چین و چروک های صورتت رو که دنبال می کنم،باز هم به زمستونایی میرسم که سرمایِ آرزوها سخت آزارش داده . . .
دوست دارم توی چلّۀ زمستون هر چی که هوس داری برات مهیّا کنم ولی ازم نخواهی که دوستت نداشته باشم،هرگز نخواهی !
در این زمستون ، حسابی بخواب ولی در یک بهارِ متفاوت تر از گذشته، از خواب بلند شو ؛
خیلی وقته که احساسم یخ زده و آرزوهام قندیل بسته ؛ ولی هیچ وقت دوست ندارم که امیدم زیرِ یک بهمنِ سرد و سوزان دفن بشه ؛
امیدوارم یه روزی شالِ آرزوها رو دور گردنت بندازم،شالی که سالها برای بافتنش زحمت کشیدم و خونِ دل خوردم ؛
همین آرزوهای قشنگته که هنوز نفسم رو گرم نگه داشته .
شاید یه روزی بتونم بدونِ هیچ دلهره ای توی خیابونایی که سالهاست از دردِ بی انصافی ها فلج شدن قدم بزنم و
شاهدِ شکفتن شکوفه های رنگارنگت باشم در پسِ زمستونای سرد و یخ زده ؛
مهدکودکِ سابقِ خضری
یادش بخیر . . .
اون عدس پلوهای خوشمزۀ خانم عبّاسی(همراه با نیمرو) ؛
سرسره های دوست داشتنی ؛
چقدر با ذوق و شوق میرفتیم . . .
چقدر زمان زود میگذره و ما هنوز از شناختِ خود غافلیم ؛
