چقدر بعضی " نگاه ها " قشنگن ؛

در حاشیۀ جادّۀ منتهی به اردوگاه شهید کاوه خضری دشت بیاض، پرنده های زیادی به انتظار غذا جمع شده بودن که

تعدادشون در این مسیر قابل توجّه بود . . .

چغوک ، جالگ ، کلیژدک و حتی شانه به سر در این میان دیده می شد ؛

خدا رو شکر که گروهی از همشهریانِ مؤمن و طبیعت دوست،در این مسیر دانه های ارزن و گندم پاشیده  و

صحنه های قشنگی رو خلق کرده بودن "

از آفریدگار بابت آفرینشِ بنده هایی که همیشه زیبایی های زندگی رو میبینن، ممنونم *

و البته از نگاهِ قشنگ همۀ این همشهریان بویژه آقارضا فیروزیان و دوستانشون سپاسگزارم .

موفقیّت یک نقطه نیست ، بلکه جریانی پیوسته است ؛

 انتصاب مهندس حسین اسماعیلی بعنوان سکاندارِ شهرداری سرایان و

سپردن قطارِ شهرداری خضری دشت بیاض به مهندس امین عصمتی بار دیگه پتانسیل و

ظرفیتِ بالایِ سیاسی و اجرایی شهر آرزوها رو به منصۀ ظهور گذاشت . . .

ضمنِ آرزوی توفیق و تندرستی برای این دو بزرگوار ، آرامشی الهی و احساسی با شکوه رو براشون آرزومندیم ؛

افتخارآفرینانِ شهر آرزوها،هیچگاه از ذهن و قلب ما فاصله نخواهند گرفت . . .

لبخند پرنده ها در سکوتِ سردِ این روزهای خضری دشت بیاض

"خدایا شکرت" بابتِ هرآنچه که به ما می بخشی

 

 

در ارتقاء و زیبایی شهر آرزوها ، همه شریک باشیم .

زندگی سرشار از هماهنگی های ناخواسته است . . .

خضری دشت بیاض

شهر آرزوهای من

تو تنها میراثی هستی که نه میتوان تو را خرج کرد ، نه هدیه داد و نه فروخت . . .

تو به آسونی به دست نیومده ای که به آسونی هزینه بشی

تو شایستۀ ستایشی و باید از

بانیان همۀ زیبائیهایت قدردانی نمود و اونا رو به ویترینِ دوست داشتنی های شهر اضافه کرد ؛

خوشا بحالِ عزیزانی که به تو لطف کردن،مهربونی نشون دادن ، خدمتِ شایسته ارزونی داشتن و برای تو مبارزه کردن ؛

وقتی قراره برای وطن مبارزه کنیم میشه در هر سنگری اینو ثابت کرد و برای وطن ، فداکاری رو به نوعی دیگه ای نشون داد .

خضری دشت بیاض،ای خاکِ تاریخ سازِ من، انتصاب فرزند شایستۀ تو رو بعنوان شهردار سرایان به فال نیک می گیریم و

به تو تبریک عرض می کنیم .

ان شاالله که مهندس اسماعیلی همچون گذشته شایستگی های مردانِ بزرگ شهر آرزوها رو به نمایش بذاره و برگ زرّینِ دیگه ای رو از

آلبوم افتخارات شهر آرزوها  ورق بزنه . . .

دوستتداریم مهندس جان ؛ چون برای شهرمون مایۀ افتخار بوده ای همیشه ؛

همیشه باید در مقابلِ تغییرات تعظیم کنیم چون زندگی سرشار از هماهنگی های ناخواسته است ؛

همیشه جای یک سردار خالیست . . .

قدردانِ محیطِ پیرامون خودمان باشیم " شهر آرزوها "

واقعا دیگه تحمّلِ شنیدنِ حرفای تکراری رو نداریم .

تقریبا همۀ مسئولینی که در دهۀ گذشته از خضری دشت بیاض دیدن کردن بویژه بچّه های تقسیمات کشوری،

ما رو شایستۀ ارتقاء دونستن . . .

و البته اگه مسئولینِ ادوارِ سیاسیِ شهرستان قاینات هم همچون مسئولینِ بیرجند با همسایه هاشون رفتار صادقانه ای داشتن،

ما هم تا حالا ارتقاء پیدا کرده بودیم . . .

ان شاالله که در دولت آقای رئیسی و نمایندگی دکتر اسحاقی، خواستِ بحقِّ اهالی بخش نیمبلوک و شهر خضری دشت بیاض

تحقق پیدا کنه و ما از خستگیِ سالها انتظار رهایی پیدا کنیم /.

- موقعیّتِ استراتژیک خضری دشت بیاض

- پتانسیل اقتصادی در بخش های مختلف بویژه بخش کشاورزی

- فرهیختگان،شاعران و  ...

- زیرساخت های اداری

- سابقۀ 40 سال شهرداری و . . .

هر کدوم به تنهایی میتونه نشون دهندۀ شاخصه های روشنِ ما برای ارتقاء باشه .

از جناب دکتر اسحاقی و دکتر محمدی استدعا داریم که با نگاهی منطقی و خداپسندانه هر چه سریعتر گرۀ 20 سالۀ ما رو باز کنن .

در گفتن حرفِ حقّ تردید نداشته باشیم ؛

دلهایی که مملو از محبّتِ فاطمه(س) شد .

مسجد امام حسین(ع)خضری

و شب های هایی که معنوی تر از همیشه ورق می خورد

مهمانان،روایتگران،مدّاحی،روضه خوانی

و بچّه هایی که تا نیمه های شب وقتِ خودشون رو وقف اهل بیت کردن ؛

خلوصِ حجه الاسلام محمّدی(امام جمعه محترم شهر خضری دشت بیاض) و

تعهّدِ حجه الاسلام موسوی(امام جماعت محبوب مسجد امام حسین(ع) ) . . .

فضاسازی هایی با عطر و بوی فاطمیّه و همّت فرزندان دوست داشتنی شهرآرزوها ؛

مساعدتهای خیّرینِ عزیزِ شهر و حضور گرم اهالی . . .

و مهمتر از همۀ اینها ؛ نگاهِ مادرانۀ حضرت فاطمه(س) به محافلِ بی ریای این شب ها و

اشک هایی به رنگِ مصیبتِ مهربان ترین مادر ؛

این مجالس،معجزۀ زیباترین آرزوهای شهر خواهد بود .

فقط کسی طعم دلتنگی را می فهمد که طعم وابستگی را چشیده باشد .

دکتر رئیسی آمد و رفت . . .

دکتر اسحاقی می آید و می رود ؛

امّا دکتری که آرزوی 20سالۀ ما را درمان کند هنوز نیامده .

چهل سالِ پیش تبدیل به شهر شدیم

خیلی از مراکزِ شهرستان ها بعد از ما شهر شدن و حالا دارن برای ما خوش رقصی می کنن ؛

واقعا دیگه نه حوصلۀ حرف زدن مونده و نه حوصلۀ با جمع قدم زدن !

" تنهایی " ، بهترین چارۀ همۀ دردهاییه که به ما تحمیل شد ؛ 

حقّ این قشر نبود

قشری که نون حلالشون رو توی سرمای جلگه ها گرم میکنن و هیچ ادّعایی ندارن ؛

مردمانی که خیلی ساده حرف میزنن ، ساده تر از سلام ؛

دلم برای پدربزرگ های شهر می سوزد ؛ خیلیاشون آرزو به دل موندن و رفتن ؛ ولی خوب میفهمیدن !

گوسفندها ؛ جلگه ، آبداری ، هیئت ، مسجد و سایۀ دیوارها . . . همۀ داشته های پدربزرگم بود ؛

از برف ها هم که خبری نیست ، شاید می توانستم با آدم برفی ها راحت تر دردِ دل کنم ؛

تصاویرِ آرزوها از ذهنم میگذرد و من هنوز شکیبایی خودم را با قلم خلوت می کنم .

و شهر آرزوهایم را بی هیچ بهانه ای دوست دارم

به امید روزیکه ، آرزو را با زیباترین لبخندها ملاقات کنیم .

فاطمیّه،کوچه و چادر خاکی . . .