فقط کسی طعم دلتنگی را می فهمد که طعم وابستگی را چشیده باشد .

دکتر رئیسی آمد و رفت . . .

دکتر اسحاقی می آید و می رود ؛

امّا دکتری که آرزوی 20سالۀ ما را درمان کند هنوز نیامده .

چهل سالِ پیش تبدیل به شهر شدیم

خیلی از مراکزِ شهرستان ها بعد از ما شهر شدن و حالا دارن برای ما خوش رقصی می کنن ؛

واقعا دیگه نه حوصلۀ حرف زدن مونده و نه حوصلۀ با جمع قدم زدن !

" تنهایی " ، بهترین چارۀ همۀ دردهاییه که به ما تحمیل شد ؛ 

حقّ این قشر نبود

قشری که نون حلالشون رو توی سرمای جلگه ها گرم میکنن و هیچ ادّعایی ندارن ؛

مردمانی که خیلی ساده حرف میزنن ، ساده تر از سلام ؛

دلم برای پدربزرگ های شهر می سوزد ؛ خیلیاشون آرزو به دل موندن و رفتن ؛ ولی خوب میفهمیدن !

گوسفندها ؛ جلگه ، آبداری ، هیئت ، مسجد و سایۀ دیوارها . . . همۀ داشته های پدربزرگم بود ؛

از برف ها هم که خبری نیست ، شاید می توانستم با آدم برفی ها راحت تر دردِ دل کنم ؛

تصاویرِ آرزوها از ذهنم میگذرد و من هنوز شکیبایی خودم را با قلم خلوت می کنم .

و شهر آرزوهایم را بی هیچ بهانه ای دوست دارم

به امید روزیکه ، آرزو را با زیباترین لبخندها ملاقات کنیم .