همیشه بدونِ چتر،زیرِ بارونات قدم زدم . . .

سلام شهر آرزوهای من

میدونم این روزا یک کنج دنج با خودت خلوت کردی و نجوا می کنی !

تو خیلی مهربون و ساده دلی ؛

ساده تر از من ؛ ساده تر از بوی گندمزارها ؛ ساده تر از پرواز گنجشکها

از کودکی به دوست داشتنت عادت کرده ام و این روزها عادتم از مرز عاشقی گذشته و گرفتار شده ؛

پرنده نیستم ولی با پرواز در آسمونِ خیالت زندگی کرده ام

مستقل و آزاده بودم و هیچ توری منو به دام نینداخت مگر  " عاشقانه های تو "   . . .

و اکنون، "زمانِ ترک" فرا رسیده است ؛

همیشه بدونِ چتر،زیرِ بارونات قدم زدم و حال دلم بارونی . . .

این روزا چشمام خیسِ دلتنگیات شده و دنیای آرزوهام ابری تر از همیشه ؛

همیشه دلیلِ شادیم بودی ؛ و شنیدنِ نام خضری دشت بیاض ، شنیدنِ زیباترین ترانه ی زندگیم شده بود .

در تمامِ لحظه هام به عاشقانه های تو فکر می کردم ؛ چه در دوری از تو و چه در نزدیکیت ؛

خضری،شهر آرزوهای من ؛ امیدوارم یه روز توی سررسیدِ قلبم ، جلوی آرزوهای خسته،تیکِ ارتقاء بخوره و تو باشی و

لبخندهای قشنگت  . . .

به امید اون روز