آرام باش و ادامه بده ؛

سلام بر شهرِ آرزوهایم، شهرِ زیبایی های لطیف . . .

شهرِ انسان های باقیمت ؛

سلام بر خضری دشت بیاض،شهری که برای "عاشق شدن"نه منتظرِ بارون میمونه و نه بابونه ؛

شهر من ، تو همیشه در انتهای خارها،به غنچه هایی می رسی که قلبت رو روشن تر از گذشته می کنن .

همیشه یکنواخت و مهربونی،مثل یه رودخونه "با وقار، مداوم و خویشتن دار"

خیلی ها به تو حسودی میکنن،

امّا تو پلّه به پلّه قویتر میشی و عطر خداوند رو بیشتر از گذشته احساس می کنی .

دوست دارم بهت زنگ بزنم و یک دلِ سیر،قربونت برم . . .

مراقبت هستم که آرامشت بهم نریزه ؛

شهر دوست داشتنی من " خضری دشت بیاض "