وقتی که به خضری دشت بیاض نزدیک می شم ؛

وقتی به شهرآرزوها نزدیک میشم

دلم خوشه

به چهره ی زیباش،

که در گوشه گوشه ی اون پرنده ها لونه دارن و به آواز خونی مشغولن ؛

وقتی که ،

به جادّه هاش چشم میدوزم،از هر طرف منو به آغوش می کشن .

در هیچ یک از کوچه هاش به بن بست نمی رسم، و به هر کجاش که می نگرم تکرارِ هزاران خاطرۀ قشنگه /.

خضری دشت بیاض،تنها یک شهر با صفا نیست ؛ بلکه معجزۀ آرامشه ، معجزۀ طبیعت . . .

پارک های بی نظیرش که هنوز رقصِ درختاش موسیقی بارون و برف رو زمزمه می کنن ؛

راهی بجز دوست داشتنش پیدا نمی کنم

شهر آرزوها،شایستۀ خضری دشت بیاضه

عطر طراوتش،بوی بارونش ونسیمِ دلنوازش،هوش از سرِ هر رهگذری می بره

فصل تابستونش،شوخی نیست . . . بوی بهشت ؛ هر آدمی رو عاشق می کنه ؛

دوس دارم گِره از تمامِ سبزه هاش باز کنم ؛ برای تمامِ آرزوهای خیس خورده !