چند قدم مانده به صبحِ آرزو . . . ؟

توی دریا شهری بود ، با دلفینای رنگارنگ

ماهیاش آبی بودن ، قایم نبودن زیرِ سنگ

قانع بودن ماهیاش ، به داشتنِ چند تا صدف

مرواریدهای ظریف ، دنبال میکردن یه هدف

سفرۀ دریایی ، مارماهی نداشت      

زندگی جز به خدا ، راهی نداشت

شهرخضری زیرِ آب ، ستاره داشت   

ستاره ، یه آرزو اجاره داشت

مهلتِ اجاره داشت سر می رسید   

آرزو میخواس بره  ؛ خبر رسید

نرو ، اینجا ماهیا تنها میشن  

توی قعرِ ناخوشی ، رها میشن

آرزو گفت به خدا : من نمیرم  

تا یه روزی تو بیای بریم حرم

خدا گفت باشه همین روزا میام

شهرِ دریا ، آسمونیه برام