* آب را گل نکنیم ؛ مردمانِ سَرِرود آب را می فهمند

آسمان . . . 

من میخوام یک سفرِ ، "بی حاشیه" داشته باشم

واسه این از پشتِ بوم ، باید تا ابرا  "رها" شم

تو زمین ، آدما حرمت ندارن واسهٔ "آب"

دشتِ ما رو ، با ندونم کاریا کردن "خراب"

من میخوام با ابر و بارون ، خودمو "آشتی" بدم

به اونا که تشنه ان ، یه "شیرِ پاکتی"بدم

به بارون بگم که نامِ شیرِ ما ، "نیمبلوکه"

واسه این شیر ، کفِ دستِ دامدارامون "چروکه"

کنار ابر بشینم ، "اشکمو" جاری بکنم

هوای "دلم" رو  اندکی بهاری بکنم

بش بگم خوش بحالت ، فاصله داری از "زمین"

اینجا آدما همش "دروغ" میگن ، فقط همین

سیاست چیره شده ، به "دین" و دنیای همه

واسهٔ نونِ حلال ، پشتِ کشاورزا "خَمِه"

خوش بحالِ تو ، که با "ستاره ها" حال می کنی

پیشِ خورشیدِ "عدالت" ، رفع اشکال می کنی

ما که اینجا زندگیمون شده "حرص خوردن" و بس

واسمون "حرمتی" نیست ، اندازه یک دونه عدس

هر بلایی که میخوان ، در میارن رو سرِ ما

مونده که فردا بیان ، سراغِ گاو و خرِ ما

آهنا رو می کارن توی زمین ، "جایِ درخت"

دیگه فردا رو زمین ، "نفس کشیدن" میشه سخت

تازه چند سالِ دیگه ، زمین میشه "تشنهٔ آب"

آره اینجا زمینه ، با آدمای "بی صواب"

"خضری و دشتِ بیاض" ، میخواد بیاد تو کهکشون

شاید اینجا  باشه از "خداشناسی" یه نشون

من میخوام با "ستاره" ، لحظه ای خلوت بکنم

از زمین و "آدماش" ، اندکی صحبت بکنم

من میخوام ، دلم رو "تاب بازی" بدم روی هوا

به نسیم بگم ، زمین نداره "گوشِ شنوا"

همه چیز اینجا شده ، "دوز و کلک های درشت"

هر کسی حرف بزنه ، روی سرش خورده یه "مشت"

من میخوام پیش خدا ، بگم چرا "دنیا" رو داد ؟

توی دنیا ، خوشه اون کسی که دوره از "سواد"

هرکسی بفهمه چیزی ، "غصّه هاش"  زیادتره

خوش بحالِ اون کسی که ، زندگیش رویِ "خره" . . .