نفسِ باد صبا مشک فشان خواهد شد . . .

میشوی روزی تو خضــری،شهرۀ هر خاص و عام

میبری دل از تمامِ منطقه،هر صبح و شام

در دلِ آینده ات،من عشقباران دیده ام

کینه توزان را همه،گیج و هراسان دیده ام

در خراسانِ جنوبی،یکه تازی در زمان

نور می بارد ز خاکت،همچو نورِ کهکشان

من تو را همچون نگینی،می شناسم بر کویر

رهگذر از دیدنت،هرگز نگردد سیرِ سیر

می شود با هر سپیدارِ تو گفت از دلخوشی

چون عروسی در خراسان،دلربا "عاشق کشی"

من تو را تا انتهای آرزوها می برم

هست نشانِ این بیانم،آیه های مادرم

کور باد چشمی که نادیده بگیرد سهمِ تو

هر کسی را نیست،با هر اعتقادی فهمِ تو !