ما به چشمانِ کُهن زُل زده ایـم

خضـــــــری ای طبیعــــتِ نابِ زمیـــن

سـرخ ترین شاخـــۀ عنابِ زمین

تــــــو همـــــان لحظــــــۀ آفتــــــابِ دلی

چشمـــــــۀ جاریِ شــــورِ ازلـی

آب درچهـــــــــــرۀ تـــــو آب شــــــــــــود

کینــــــه درخاکِ تو مرداب شود

تــــو سلامی ، تــــو سپیدی، صدفـــی

سبــــز و آبادتــــر از هــر طرفی

شهــــــرِ من، من به تــــو ایمــــان دارم

آرزویــت بـــــــه گـریبــــان دارم

وقت آن گشتــــــه که بیــــدار شــــــوی

رو تـنِ حادثـــــه آوار شــــــــوی

مـــــا نباشیـــــــــم " که حقّت ببـــــرند

آبرویت به سفـــــارش بخرنـد !

روزگاریست کــــه تیمــــــــارِ توئیـــــــم

وقتِ سیلاب،چـو دیــوار توئیم

عاری از حــرفِ خلافـــــــی بخـــــــــــدا

تو چقدر ساده و صافی بخـدا

آنکـــه زیبنـــــده و شایستـــــه ، تویی

آنکه از غیرِ خدا شسته،تویی

ما به چشمانِ کُهن زُل زده ایـــــم

ما به راهِ خبـــرَش،گُل زده ایم

ما به گلچین،چو باران شده ایـــــــم

هرچه او خواست،فراوان شده ایم

ای خدا کــــاری نکن کــــاری کنیـــــــم

باز از اون کارای تکـــراری کنیم     !

آخـه این یه حَقّـــــه که دنبالشیــــــــم

اگه غیرِ اینــــه منّت نکشیـــــم     ؟