وقتی دلامون برای چند قطره بارون لک میزنه . . .

زمستون امسال
زمستونیه که نشونه های تشنگی در دلِ آسمون هم مثل زمین پیداست . . .

قحطیِ بارون امون انتظار رو بریده ولی هنوز عطش آدما در طلب حاجت دیده نمیشه . . . !

واقعاً ما آدما چه موجوداتِ عجیبی هستیم ؛

انگار نه انگار    .

مژگانمون خیلی سخت با گریه آشنا میشن و هنوز یاد نگرفتیم پیش خدا چه جوری التماس کنیم ؛ 

شاید حقّ داریم ، چون هنوز تن هامون برای زندگی میتونه به تنفس اذن ورود بده ؛

لقمه های شبهه ناک اجازه نداده که بتونیم وزنِ سیریِ خودمون رو با ترازوی گرسنه ها بکشیم ؛

اگه غیرِ این بود،باخدای خودمون راحت تر بودیم ؛

وای بر ما آدما

عصر پنجشنبه در جوار اهلِ قبور خضری،نماز بارون به امامت حاج آقای یعقوبی اقامه شد ؛

شاید دلی شکسته شد ؛ شاید بغضی ترکید ؛ شاید آهی به هوا بلند شد و  شادی نیّتی خالص  . . .

در هر صورت منتظریم که چشمۀ اشکِ آسمونِ شهرمون باز بشه و طبیعتِ تشنه با ترنم پرندگان ذوق زده بشه ؛
ان شــاءالـله