یک کلنگ به زمین و هزاران دست به آسمان . . .

ییلاقِ قاینات به خودش می لرزید . . .

تمام شهر را سکوت خزان فراگرفته بود . . .

خنکای پاییز در میان رقص برگ های چنار محو شده بود ؛

خراسان جنوبی از پیشانی سرما خورده بود ؛

نگاهی به بلندای سیاه کوه و به وسعت یک دشت ، منتظر قدم های مهربانی او بود ؛

آرام آرام آمد ؛

او آمد و عطش نگاه های تشنۀ اهالی شهر را به چشمه ای از ارادت و عنایت تبدیل کرد ؛

بهار آمد و مروّج نسیم عشق شد ؛

بهمن شروعی دوباره داشت تا اهالی شهر بدانند که خدا در همین نزدیکی است ؛

موج عشق در چشمان فرهاد،برای خضری دشت بیاض تازگی داشت ؛

آری

شاید ما به مقدّس بودن این خاک شک کرده باشیم ؛ ولی

فرشته ها می دانند که :

مروج الشریعه ، کهن ترابی و همۀ مهمانانِ این ضیافتِ پاییزی،با دعوت نامه ای از آسمان پا به شهر گذاشته بودند . . .!

خدایا شکرت  . . .

هزاران بار شکرت . . .

ممنونم که همیشه هستی وهوامونو داری /.