" آن مرد با اَسب آمد.آن مرد با اَسب در باران آمد "

پاییز بوی مدرسه می‌دهد،بوی کیف و کتاب نو و مدادهایی که تا به حال تراش‌ نخورده‌اند ؛

پاییز بوی مدرسه می‌دهد،بوی کلاس‌های رنگ‌شده،نیمکت‌های تازه و تخته‌سیاه . . .

پاییز بوی مدرسه می‌دهد،بوی آدم‌های جدیدی که قراره 9 ماه تمام همکلاسی‌اشان باشی ،

آدم‌هایی که بعدها مثل حیاط وسط آن چهاردیواری بزرگ دست‌نیافتنی می‌شوند .

پاییز بوی مدرسه می‌دهد؛هم برای کودکان و نوجوانانی که این روزها از این مغازه به آن مغازه می‌روند تا

خود را برای روز اول مهر آماده کنند و هم برای پیرمردهایی که روزهای آخر تابستان را روی نیمکت‌های

توی پارک یا سکوهای جلوی خانه سپری می‌کنند .

پاییز بوی مدرسه می‌دهد،حتی اگر آن قدر بزرگ شده باشی که دیگر چهار‌دیواری دور حیاط مدرسه مانعِ

همیشگی‌ات باشد،برای ورود به حیاطی که زنگ‌های ورزش معنای دیگری داشت .

پاییز بوی مدرسه می‌دهد،حتی اگر معلم‌های دوران ابتدایی‌ات حالا زیر خروارها خاک خفته باشند و

همبازی‌های شاداب دوران کودکی‌‌ات هر کدام گوشه‌ای افتاده باشند و روزهای مانده را شماره کنند .

پاییز بوی مدرسه می‌دهد و همین مهم است، این روز اول مهر کودکان قد و نیم قد را می‌‌بینی که با

لباس یک شکل،خیابان بی‌منظره دیروز را پر از حجم زندگی کرده‌اند .

همین مهّم است که سروصدای بچه‌ها را از حیاط مدرسه ته کوچه می‌شنوی و با صدای ضربه خوردن به

توپ فوتبال در دل زمان سفر می‌کنی و رویاهای روزهای رفته را مرور می‌کنی .

روزهایی که مثل امروز نبودند،روزهایی که پرواز یک بادبادک می‌بردت از بام‌های سحرخیزی پلک تا

نارنج‌ زارهای خورشید، روزهایی که غم بود اما کم بود .
پاییز بوی مدرسه می‌دهد حتی اگر مدرسه‌‌ات پشت زمان‌ها جا مانده باشد .

                                         

تصاویری از دبستان سعدی ، محوطهٔ تمام خاطرات دورانِ کودکی