اینجا شهرِ غریبی نیست . . .

خضری دشت بیاض ،

شهرِ غریبی نیست

هنوز هم شهر آرزوهاست،امّا شاید در خیال ها کمتر مرور می شود،وعدّه ای کمتر برایش نگران می شوند . . .

و البته دلش پُر شده از روزمرگیِ کوچه ها و خیابان هایی که روزگاری نسیم محبّت و مهربانی رو بهتر تجربه می کردند ؛

کجا رفتند،ستاره هایی که همیشه در شبِ تاریکِ شهر می درخشیدند ؟

نکند آرزوها کوچ کرده اند از میانِ دلخوشی های شهر .

آن روزها بیشتر به گوشه کنارِ شهر سر میزدن و بیشتر جویایِ احوالش بودند ؛

کوچه های شهر،به پچ پچ آمده اند،از دلتنگی و نگرانی ؛

شهر در امن و امان است ؛ ولی در خفقان ؛

و غرقِ خاطره هایی که بوی زندگی می دهند . . .

خدایا،شهر بوی باران می دهد هنوز ، و دلم بارانیست "خدایا شکرت"