پیرامون شهر آرزوها،لبریز رحمت و برکت است«خدایا شکرت»
حسن خسروی خضری (شهرآرزوها) | پنجشنبه, ۱۸ ارديبهشت ۱۳۹۹، ۰۵:۱۸ ق.ظ
دوسال قبل«روزهای تشنگی شهر»
دلــم هــوس کــرده کــه بــاز،بلغـــور و دیگ عَلَــم کنـــم
بــرای آتــش زیـــــر دیگ،شـاخـــه و کُنــده جـــم کنــــم
بـایــد کــه بـــا عبـــاس آقــا،تمــــاس بگیـــرم همینــــک
بگـــم بــــرای جمعـــــه ای،بـــاید کـه جــم کنیـم کـمــک
بدیــــم بـــه آشپـــزخونـــه کــه،نعمـت اُجــاقو بـار کنــــه
چــراغــــی از استجـــابـت،روی دلــــش ســــــوار کنــــه
همشهـــریـــای سن بــــالا،بلغـــــــورا رو هــــــم بـــزنن
دعــــا کنــن فرشتــــه هـــــا،به شهــــرمـــون نــم بـزنن
تشنـــــــهٔ آبــــه شهــرمــــون،از کُنـــدرش تـــا تَغشـــی
زمیـــن داره دل میـــزنـــه،خـــدای من غافـــــل نشــــی
شایــد نمـــــازِ بــارونـــــم،چشـــمِ هـــــوا رو بــاز کنـــــه
اشک بــــریــــزه از آسمــــون،خـــدا ما رو لحــاظ کنـــــه
اون روزا بـــابـــــا جبهــــه بــود،چه بـارونــایی می باریــد
از شدّتِ بــرفِ زیـــاد،خضــــری همیشــــه بـــود سفیــد
بــابــــابزرگ پــــارو میکــــرد،بـرفــــا رو از تـــــوی حیـــاط
سرمــــا و یخبنــــدونی بــود،امّــا پـر از شــور و نشـــاط
آب میــومــد از دلِ کــــوه،صـــدایِ "رعــد و بــرق" زیـــاد
برکت میــومــد شب و روز،ســـــاده بودیمـــو بیســـــواد
جوونـــــا همـــــدوش پــــدر،دنبــــالِ یک لقمــــه حـــلال
نمـــــازا بـــــود اولِ وقـــت،زندگیــــــا خیلــی بـــــاحـــال
شب ها کنــــارِ همدیگـــه،دورِ چـــــراغ موشـــی بودیــم
چکمــــال و تفتـــون بــود و مـا،فـارغ ازین گوشـی بودیــم
بــرف روی قــــوسِ خــونه ها،خونــه هامون خشت وگِلی
پـلاس و جاجیـــم وگلیـــــم،بــدونِ مبــــل و صنـــدلـــــی
بــرای آتــش زیـــــر دیگ،شـاخـــه و کُنــده جـــم کنــــم
بـایــد کــه بـــا عبـــاس آقــا،تمــــاس بگیـــرم همینــــک
بگـــم بــــرای جمعـــــه ای،بـــاید کـه جــم کنیـم کـمــک
بدیــــم بـــه آشپـــزخونـــه کــه،نعمـت اُجــاقو بـار کنــــه
چــراغــــی از استجـــابـت،روی دلــــش ســــــوار کنــــه
همشهـــریـــای سن بــــالا،بلغـــــــورا رو هــــــم بـــزنن
دعــــا کنــن فرشتــــه هـــــا،به شهــــرمـــون نــم بـزنن
تشنـــــــهٔ آبــــه شهــرمــــون،از کُنـــدرش تـــا تَغشـــی
زمیـــن داره دل میـــزنـــه،خـــدای من غافـــــل نشــــی
شایــد نمـــــازِ بــارونـــــم،چشـــمِ هـــــوا رو بــاز کنـــــه
اشک بــــریــــزه از آسمــــون،خـــدا ما رو لحــاظ کنـــــه
اون روزا بـــابـــــا جبهــــه بــود،چه بـارونــایی می باریــد
از شدّتِ بــرفِ زیـــاد،خضــــری همیشــــه بـــود سفیــد
بــابــــابزرگ پــــارو میکــــرد،بـرفــــا رو از تـــــوی حیـــاط
سرمــــا و یخبنــــدونی بــود،امّــا پـر از شــور و نشـــاط
آب میــومــد از دلِ کــــوه،صـــدایِ "رعــد و بــرق" زیـــاد
برکت میــومــد شب و روز،ســـــاده بودیمـــو بیســـــواد
جوونـــــا همـــــدوش پــــدر،دنبــــالِ یک لقمــــه حـــلال
نمـــــازا بـــــود اولِ وقـــت،زندگیــــــا خیلــی بـــــاحـــال
شب ها کنــــارِ همدیگـــه،دورِ چـــــراغ موشـــی بودیــم
چکمــــال و تفتـــون بــود و مـا،فـارغ ازین گوشـی بودیــم
بــرف روی قــــوسِ خــونه ها،خونــه هامون خشت وگِلی
پـلاس و جاجیـــم وگلیـــــم،بــدونِ مبــــل و صنـــدلـــــی
