خضری شهر آرزوها

تــــــــو کوچـــــه هــــــای واژه،خـــدا رو پیــــــدا کـــــردم

حـرفِ خ رو از خــــدا، یــــواشــی منهـــــــــــــا کــــردم

اونــــو کنــــار گذاشتــم،شـــاید بـــه کـــارم بیــــــاد

تـــو شـــب آرزوهــــــا ، بــــــه انتظــــارم بیــــــاد

دوبــــــاره تـــوی کوچــــه ، دنبــــال واژه بـــودم

مـن از میـــان روضـــه ، حـــرفِ ض رو ربــــودم

واژهٔ بــا حـــرفِ ض ، به سختــی گیـــــرم اومد

قدرشــــو من میدونم ، گذاشتمـش تــو سبـد

رفتیــم تــوی محلّــه ، با بچّـــه هــای ییـلاق

 به هرکسی رسیدیم ،راستی رو کردیم سـراغ

راستــی رو پیـــدا کــردیم ، تــو کـوچــهٔ صداقت

ر رو گرفتیــــم ازش ، گذاشتیمــش تـــو پـــاکــت

دنبـــال یک دونـــه یـــا ، رفتیـــم ســــــراغ دریــــا

دریـــا بـــا آغـــوشِ بــــاز ، داد بهمـــون حــرفِ یـــا

حالا دیگـــــه خوشحــــالیـــم ، با چنـد تـا حرفِ تـــازه

حــرفهـــایی کــــــه آرزو ، خیلــــی بهــش نیــــــــازه

  کنــار هـــم گذاشتیـــــــــم ، حــرفــا رو بـــــا حوصلــه 

واژهٔ رؤیـــای مـــــــا ، هــــــم سبــزه هـــــم خوشکلـه

خضــــری چقـــــــدر قشنگـــه ، قربـون حرفاش برم

بـــــرای آرزوهـــاش ، مـــی بـــرمـش تــــا حــرم