پروازِ غمبارِ "دو مادر" از شهر آرزوها

برای رسیـدن تـا بـه کبـریــــا ،

باید نـه کِبــــر داشت ، نه ریــــا ؛

دلم برای علی جمعه پورکاظمی می سوزه ،در یک اتّفاقِ غمبار

دو کبوترِ زندگیش رو از دست داد ؛

همسر و دخترش در حالی به آسمونِ ارادت پرواز کردن که هیچ یک از

همشهریان رو باورِ فراق نبود و بُهت همه رو فرا گرفته بود ؛

 چندی قبل همسرش به یک بیماری لا علاج دچار شده بود و بعد از جوابِ پزشکان

به امامزاده عبدالله کارشک متوسل و دخیل شد که به حالتی معجزه وار شفا

پیدا کرد و همهٔ پزشکان رو به تعجّب واداشت . 

ولی چرا باید بعد از این اتفاقِ معنوی در یک سانحه رانندگی دار فانی رو وداع بگه ؟

حتماً حکمت الهی داخلِ قصّه شده و تسلیم شدن در برابر حکمش یک امرِ مطلقه .

باید به خودمون بیایم،مرگ خیلی بیشتر از اون چیزی که بهش فکر می کنیم به ما

نزدیکه و سایه به سایهٔ ما در حرکته ؛

صدقات،خیرات،انفاق،اخلاق،احسان و اعمال رو هر روز باید بیشتر تقویت کنیم،

بخدا فردا خیلی دیر خواهد بود " همین امروز "

کمی زندگینامه مرحوم حاج آقای بهجت رو مطالعه کنیم،وای که چقدر شبِ اوّلِ قبر

سخت است و طاقت فرسا،آنگونه که حضرت رسول هم از آن اضطراب داشت .

خداوند با بلایای طبیعی،مرگ و بیماری همهٔ ما را آزمایش خواهد کرد،

با دعاهایمان آن را به تاخیر بیندازیم " الهی العفو "

 . . . روی تصاویــر کلیکــــ کنینــــ . . .