پاییز خضری دشت بیاض،بزودی خیس می خورد
- ۰ نظر
- ۲۷ مهر ۹۹ ، ۱۶:۵۰
میخوام برم با دستـه گُل ، کنـارِ خاکِ شهــدا
اونجـا بشینـم روی خـاک ، قصّـه بگـم از ابتـدا
آبِ گـوارا ببـرم ، اونجـا رو ساحلـی کنـم
بـرای بچّـه های جنگ ، لحظـه ای چلچلی کنـم
بگم حساب خضـری رو ، از بقیّـه جـدا کنین
حقّشـو بـا اذن خدا ، همین روزا ادا کنین
ماپیشِ احساسِ شما ، التمـاسِ دعـا داریم
چنـدوقتـه که اشکامـونـو ، از شمـاها حاشـا داریم
خضـری به دردِ آرزو ، چنـدوقتـه مبتلا شـده
دردی که واسـۀ همه ، دردسر و بلا شـده
خضرِنبی خسـته شـده ، دل داده سـوی انبیـاء
حالا شمـا بهش بگین ، درست میشـه بـرگـرد بیـا
اربعین از راه میرسـه ، خضـری رو محـرابی کنین
آرزوی شهـرِ مارو ، درمـان و آفتـابی کنین
توی روزهای خاموشی
ساعتِ روی دیوار هم
کارش به فراموشی کشیده میشه . . .
روزمرگی یک عادت میشه و از عَ مَ ل تنها اَمَل باقی می مونه
واژه ها در شعر ذیل،تداعی کنندۀ زندگی در خضری قدیمه ؛
با همدیگه میخونیم ولی باید کاملا با لهجه سنتی و قدیمیِ خضری قرائت بشه ؛
مثلا حین خوندن باید تفاوت بین کلمات شبیه به هم رو تشخیص بدین ؛
جله(تگرگ) - جله(فضولات گوسفند) *** گَـرگ - گُـرگ *** شلته - شلّته و . . .
.
کوگ : کبک - - - پَلو : پالان الاغ - - -
شب عید با کمک بچّه های انجمن جوانان خضری،مقدّمات پختِ بلغور رو فراهم کردیم . . .
" صبــح عیــد "
" حاشیــه جـادّه سنتــو "
دیگ های بلغور با آتشی گرمابخش،مسافران رو به سمت خودشون می کشیدن و دیدن این صحنه ها خستگی رو از تن بچّه ها
بــدر می کــرد ؛
بیشتر مسافران دستی به ملاقه زدن و با هم زدنِ بلغور، حاجت خودشونو طلب کردن و عکس یادگاری گرفتند ؛
یکی از زائرین با دیدن این کارقشنگ به همۀ بچّه های انجمن عیدی داد ؛
یه نفر هم گفت که میتونه منبعد بانی این امر خیر باشه و هزینه هاش رو بر عهده بگیره ؛
صحنه های قشنگ زیادی در حین پذیرایی زائران به چشم می خورد که دلگرمی بچّه ها رو بدنبال داشت ؛
در این امر خداپسند بیش از هزار ظرف یکبارمصرف بین مسافران "برای صرف بلغور" توزیع شد .
در هرصورت امیدوارم این کار پسندیده که مهمان نوازی شهرمون رو نشون می داد تکرار داشته باشه و در آیندۀ نزدیک شاهد برگزاریِ
باشکوهتر این گونه امور خیر باشیم ؛
/ با تشکر از آقا نعمت بادامکی و آقا روح الله صفری /
من با یه نفس راهی دیدار می شوم
در راهِ دل و دامنـه تکـرار می شـوم
با یک نفس به چشـمِ خودم نور می کشم
بر روی تمامِ کینـه ها تـور می کشـم
شایـد خـدا بـرای دلـم مرحمت کند
برقصّـهٔ کشاکـشِ من عافیـت کند
من منتظـرِ یک دَمِ زیبـای شاعــرم
شاید که آرزو کنـم و از سرا بــرم
آنقدر بی نفس به هوایش دویده ام
کز سهمِ عاشقانه ام ز وراثت بریده ام
باور نمی کنم که دگـر بی رمق شدم
آمال و آرزوی دلـم را شفـق شدم
آن رخشِ خوش رکـابِ مرا آرزو ببُـرد
من تشنه بودمی و سیاهی سبو ببُرد
آن روز که خضری ز وجودش مرا وجود
در گوشِ من ترانـه ای از آرزو سرود
بر حـرمتِ ترانـهٔ تقدیـسِ آرزو
این لحظه میشوم بخـدا خیسِ آرزو
تا شاید از فضایِ غبـار و غلطکـده
تنها امیـد و عشق بیـارم به میکـده . . .
سلام
سلام به خضری دشت بیاض
شهری که در آن،
محلۀ غرور ،همیشه غروب است ومحلۀ گذشت،همیشه گذر
شهری که در آن قلبها قلم میشوند، نه قاعده ها
شهری که در آن شقایقها به شقاوتها هم لبخند میزنند نه نیشخند!
شهری که رمزش رمضان است و قلبش قرآن
خضری
حرفـی ازنــامِ خــدای مهــربـــــون
قسمتی از یه ضــریح،تو آسمـــون
تـوی رؤیـــــا سهمـی از دنیـــا داره
یـوسفی گُــم شده در فــــردا داره.
«شروع حفاری چاه آب،جهت مجتمع دامداری خضری دشت بیاض»
«انقلابی جدید در ساماندهی دامداریهای شهر آرزوها»
پروژه ی دامشهر خضری دشت بیاض به همت ستودنی استاندار محترم،
فرماندار معزز،بخشدار پرتلاش بخش نیمبلوک«مهندس خسروی» ،
شهرداری و شورای محترم شهر خضری دشت بیاض
بالاخره کلید خورد ...
_ جا داره از هیئت مدیره محترم شرکت تعاونی دامداران
بویژه جناب آقای حسن گیلاسی هم صمیمانه سپاسگزاری کنیم ؛
دوسال قبل«روزهای تشنگی شهر»
دلمــو،دلـــم میخـــواد دوباره بارونــی کنـــــم
تـــوی دریـــای دلـــم یه کـم قایقــرونی کنــم
دستامـــو پارو کنـــم میـــون احسـاسِ حبـاب
شهــــرمــــو دربیـــــارم از صــــدفِ آبـــیِ آب
خودمــــو غــــرق کنــــم مثـــل غروبِ کلمــه
میـــــون واژه هـــای سرمــا ،مثِ مجسمـــه
تــوی امـــواجِ خـــدا کمـــی طنـاب بازی کنم
دلشــــو واســـه سفـر به ارتقــاء راضی کنم
سفـــری بـــه عمـــقِ دریایــیِ قلــب آدمــــا
سفــــری بـه ارتفـــــاعِ آرزوی سبـــــز مــــــا
دوتـــا ماهـی باهامـــون باشن که دریــا بلدن
آدرس آرزوهامـــونــــو شـــایـــد اونهــا بـــدن
شهــــــرآرزوی مـــا عاشـــق آب و دلفینــــه
شهـــرآرزوی مــــا بـــرای مــــا بهتـــــرینــــه
خضــری رو با همدلــی به زودی پیــدا میکنیم
ماهـــیِ دلخوشـــی رو راهــی دریـــا میکنیم
تــــــــو کوچـــــه هــــــای واژه،خـــدا رو پیــــــدا کـــــردم
حـرفِ خ رو از خــــدا، یــــواشــی منهـــــــــــــا کــــردم
اونــــو کنــــار گذاشتــم،شـــاید بـــه کـــارم بیــــــاد
تـــو شـــب آرزوهــــــا ، بــــــه انتظــــارم بیــــــاد
دوبــــــاره تـــوی کوچــــه ، دنبــــال واژه بـــودم
مـن از میـــان روضـــه ، حـــرفِ ض رو ربــــودم
واژهٔ بــا حـــرفِ ض ، به سختــی گیـــــرم اومد
قدرشــــو من میدونم ، گذاشتمـش تــو سبـد
رفتیــم تــوی محلّــه ، با بچّـــه هــای ییـلاق
به هرکسی رسیدیم ،راستی رو کردیم سـراغ
راستــی رو پیـــدا کــردیم ، تــو کـوچــهٔ صداقت
ر رو گرفتیــــم ازش ، گذاشتیمــش تـــو پـــاکــت
دنبـــال یک دونـــه یـــا ، رفتیـــم ســــــراغ دریــــا
دریـــا بـــا آغـــوشِ بــــاز ، داد بهمـــون حــرفِ یـــا
حالا دیگـــــه خوشحــــالیـــم ، با چنـد تـا حرفِ تـــازه
حــرفهـــایی کــــــه آرزو ، خیلــــی بهــش نیــــــــازه
کنــار هـــم گذاشتیـــــــــم ، حــرفــا رو بـــــا حوصلــه
واژهٔ رؤیـــای مـــــــا ، هــــــم سبــزه هـــــم خوشکلـه
خضــــری چقـــــــدر قشنگـــه ، قربـون حرفاش برم
بـــــرای آرزوهـــاش ، مـــی بـــرمـش تــــا حــرم
مــــرغ دلـــــم خستــــه شـــــده
دل نــــــداره پَــــــر بــــــزنــــــــــه
میخـــــواد بــــره تـــــو دل کــــوه
الــلّــــه اکــــــبــــــــــر بـــــزنـــــه
حــــــــوّای آرزوی مــــــــــــــــــــا
چند روزه پیــــداش نشـــــــــده
بهش بگیـــــن که زود بیـــــــــاد
به آدمـــــــــاش ســـــــر بزنـــــه
خضـــــــری نباد شکسته شــه
تــــــوی غبــــــارِ لحظــــــــه ها
یکی بــایـــد بـــــا اشــک شب
ســــــــری بــــه ساغـــــر بزنـه
شاخــــــه گـــــل محمّـــــــــدی
مقــــداری پژمــــــرده شــــــده
بـــــــارون احســـــــاس خــــدا
بــــایـــد فــــراتــــــر بـــــزنــــــه
راستی چــــــرا بایــــــد خـــدا
آرزو رو خستـــــــــــه کنـــــــــه
اونـــــــو تــــــو شعـر عاشقی
واژۀ آخــــــــــر بــــــزنـــــــــــــه
مسئــــــــولِ تقسیمــــاتِ دل
ارتقـــــــاء سهــــم دل ماست
نــــذار کــــــــه شهـــــــــر آرزو
شِکـــــوِه بـــــــه داور بــزنـــــه
فرهـــــاد داره هلاک میشــــه
بگین به شیـــــریــن که بـیـاد
لحظــــــــۀ نزدیــــک شـدنش
بگیــــــن یــــواش در بــزنـــــه
خدایـا ؛
ببخش که یک عمـر، عاشقانـه هایم را خرج این و آن کردم!
و به تـو فقـط یک مشت خمیـازه و کسلی و بی حوصلگی
تحـویل دادم!