در "روزهای سخت خضری دشت بیاض" دوستان واقعیِ شهر مشخص خواهند شد .

سـلام آقــا جــان . . .

سـلام آقــای صبــورم ؛ ســلام آقــای خــوبــم

نمیدونــم از چــی بنویســم و از کجــا شروع کنم ؛

ولی اونقدر قلبم از پینه های کهنۀ آرزوهای شکست خورده پُره،که هر کدومش به تنهایی هزاران جملۀ ناگفته است ؛

این شهر

دلش به شما خوشه و

به آدمایی که از جنس شما هستن ؛

همیشه وقتی به یه بن بست می رسم به خودم میگم قربون دلِ آقا برم با این همه هجمه های منافقین و . . .

آقا جان

این روزا خیلی کم صبرم ؛ بیشتر از گذشته . . .

کم حوصله و سرگردون ؛

شهرمون یه ییلاقه

روزگاری روی آب خوابیده بود . . . 

ولی الان تشنه هست . . .
تشنه ؛