آتش به اختیار و احیای میراث تاریخی خضری

هر موقع گذرم به مسجد جامع مقدس خضری می افتاد سری هم به حوض انبار یا آب انبار قدیمی خضری می زدم و با نگاه کردن به عظمتِ اون

خودم رو سرزنش می کردم که چرا باید این میراث بزرگ که هر خشت اون با وضو کار گذاشته شده به این حال و روز بیفته و سنگ ها و زباله ها

اون رو اسیر خودشون کنن . . .

پله های آب انبار زیر زباله های فراوون پوشیده شده بودن و تنها زیبایی که رؤیت میشد لونۀ چکاوکی بود که ته آب انبار به چشم میخورد و پنج

تخم اون که نشون دهندۀ حیات تاریخ در اونجا بود ؛

قبل از مرگِ مرحوم پدرم با جنــاب آقـای شاهــرخ عبـــاسی ریاست محتـــرم میـــراث فـرهنگی قـایـن هماهنگ کرده بودم که آب انبار رو

سرو سامون بدم ولی با فوت ناگهانیِ پدر عزیزم همه چیز از ذهنم پرید ؛

چندین بار این موضوع رو به آقای بذرافشان یادآوری کردم ولی متاسفانه تمیزی آب انبار که گهگاه حسرت مسافران رو به قلب تاریخ میبرد برای

کسی مهّم نبود ؛

چند روز قبل،آتش به اختیار تصمیم گرفتم تا خودم دست به کار بشم . . .

با خاک انداز،جارو و دلو سوار موتور شدم و خودمو به آب انبار رسوندم ؛

تمیزکاری داخل این میراث بزرگ،در مدّت 7ساعت در طی دو روز تموم شد و روز سوم هم پله های ورودی آماده و به کمک شهرداری محترم

گرد و خاکهای روی پله ها شسته شدن تا مسافرینی که از این میراث کهن بازدید میکنن سفری هم به دل تاریـخ داشتـه و البتــه تغییــرات دماییِ

محسوس رو با پایین رفتن از پله های آب انبار تجربه کنن ؛

قـرائت فاتحـه جهـت شـادی روح معمـاران این بنـای تاریخـی که برای تامین آبِ آشامیدنی نسل ما زحمات زیادی کشیدن ؛