سرِ کوی یار خضری به حریم کعبه ماند...

قداستِ سرزمینِ خضر . . .

آب وخاکِ کویخضــــری،بــوی جنّت می دهـد

مرگ در این سرزمین،بوی شهـادت می دهد

مهربانــــی وصفـــا،گــــرم است در بـــازارِ مــــا

عشق وعطرِ همدلی،بوی صداقـت می دهـد

هر که می آید به خضـری،ترکِ خضــری نی کند

چــون لسـانِ مردمش،بـــوی نجابت می دهد

گر نمازی را بخوانـی روی خـــاکِ شهـــر خضـــر

هر کلامش با خـدا،بــوی سعــادت می دهد

چشمه هایش همچو زمزم،رودهایش چون فرات

آب خضری بی گمان،بـوی شفاعت می دهد

بـــاغ وبستـــانش،گــل وبلبـــل هوایــی می کند

هرکجایِ خاک خضــر،بوی طـــراوت می دهد

مردمانـــش کـــم توقـــــع،بــــاخــدا وبی ریـــــــا

سفره هایش هرزمـان،بوی قنـــاعت می دهد

90/09/26