یادی از لغاتی که در گنجینهٔ فرهنگِ خضری ، خاک می خورند . . .

واژه های قدیمی و اصیلِ خضری

  اسباب بُلات : اسباب و وسایل   ـــــ  سَفتَقوت : مجمه

کُرقُلُچ : بلعیدن   ـــــ  حُقَّه : قوطی   ــــ   سیک : صدا

حَلَّه : کشیدن دایره روی خاک ( اگه اشتباه نکنم در بازیِ الامُراکُش مورد استفاده قرار می گرفت)

شَلتَه : موج برداشتن و گاهی به معنای تلوتلو خوردن   ـــــ  هِنگه : مجلس عروسی و . . .

سَبزور : قوی   ـــــ   پوتوک : دروغگو   ـــــ   مارموسک : دغل باز   ـــــ  خِشتَه لَکَتوی : آدمِ ساده

خونِی مِندو : اتاقِ وسط   ـــــ   تَدوی قَرَیی : صحنِ حیاطِ قرایی(مرحوم غلامرضا غضنفری)

خُفَه : سرفه   ـــــ   گل : لاستیک موتور یا دوچرخه   ـــــ   تنگِ روز : آخرِ روز